بانک اطلاعاتی سایر تخصص ها | 21/8/1388 | 280 بار مشاهده | درج شده توسط مدیریت سایت

بهترين متحداني که پول مي تواند براي امريکا به ارمغان آورد

پايگاه اينترني پوليتيکو در گزارشي نوشت: گروههاي امنيتي خصوصي، بار پنتاگون، وزارت امور خارجه و سيا را در عراق و افغانستان به دوش مي‌کشند. خبرنگار سرويس سياسي اين پايگاه تحليل-خبري در ابتداي گزارش خود نوشت: در عمليات نظامي آمريکا ديگر هيچ ماموريتي به اندازه اي حساس نيست که نتوان بخشي از مسئوليت را به نيروهاي امنيتي خصوصي واگذار کرد.

مجتمع متخصصین ایران به نقل از واحد مرکزی خبر - پايگاه اينترني پوليتيکو در گزارشي نوشت: گروههاي امنيتي خصوصي، بار پنتاگون، وزارت امور خارجه و سيا را در عراق و افغانستان به دوش مي‌کشند.
خبرنگار سرويس سياسي اين پايگاه تحليل-خبري در ابتداي گزارش خود نوشت:
در عمليات نظامي آمريکا ديگر هيچ ماموريتي به اندازه اي حساس نيست که نتوان بخشي از مسئوليت را به نيروهاي امنيتي خصوصي واگذار کرد. همان نيروهايي که در مقطعي از جنگ عراق براي برخي ماموريت هاي ويژه به کار گرفته شدند (براي مثال بازجويي هاي پيشرفته از مظنونان به اقدامات ترويستي يا بهتر است بگوييم اعتراف گيري از طريق شکنجه) و از آن موقع به بعد تبديل به يکي از عوامل غير قابل انکار
در اين جنگ شدند.
اکنون که درباره تعداد سربازان مورد نياز براي ادامه حضور نظامي در افغانستان بحث مي کنيم، بد نيست اندکي نيز درباره گستردگي بکارگيري و استخدام نيروهاي امنيتي خصوصي در چنين جنگ هايي تامل کنيم. نيروهايي که اکنون ماموريتهايي به آنها واگذار مي شود که زماني پنتاگون، وزارت امور خارجه و سيا به تنهايي انجام
مي‌دادند.
آليسون استنگر، استاد کالج ميدل بوري کتابي در اين باره تاليف کرده است با عنوان «ملتي زير کنترات: سهميه بندي قدرت ايالات متحده و آينده سياست خارجي» که فکر مي‌کنم نقطه جالبي براي آغاز باشد.
استنگر جمله‌اي جالب در اين باره دارد: هر روز بر حجم مسئوليتي که در زمينه‌هاي امنيت ملي، ديپلماسي، توسعه، دفاعي و حتي اطلاعاتي بر عهده اين گروههاي امنيتي خصوصي گذاره شده، افزوده مي شود. يکي از دلايل مهمي که ما توانستيم بدون
کمک متحداني چشم گير جنگ عراق و افغانستان را پيش ببريم، استخدام همين
نيروها بوده است. در واقع پول و کمک اين نيروها در شرايط بحراني کارها را آسان
مي کند.
استنگر مي نويسد: جنگ عراق و افغانستان در واقع نخستين جنگ هاي کنتراتي آمريکا محسوب مي‌شوند که از هر حيث با مداخلات نظامي گذشته تفاوت دارد. نتيجه يک گروه تحقيقاتي وابسته به کنگره آمريکا نشان مي دهد: اين نيروهاي کنتراتي در سال 2009 نزديک به 48 درصد وظائف وزارت دفاع آمريکا در عراق و بيش از 57درصد اين مسئوليت ها در افغانستان را بر عهده گرفته است. واقعيت اين است که تنها پنتاگون نيست که از اين نيروهاي خصوصي بهره مي برد. وجود اين نيروها امروز براي وزارت
امور خارجه و سازمانهاي امدادي آمريکا نيز ضروري است. اين نيروها امنيت افراد و پايگاه هايي مهم را تامين و حتي از سفارت هاي ما حفاظت مي کنند. اين نيروها حتي در تامين غذا و پوشاک، آموزش نيروهاي امنيتي و پليس و حتي جذب نيروي بيشتر
نيز مشارکت دارند، به نظر مي رسد بدون وجود اين نيروها بايد حکم قتل خود را در اين دو کارزار امضا کنيم.
شايد هم ما واقعا به متحداني واقعي نياز داريم. من با تقسيم کار مخالف نيستم و هيچ مشکلي با افزايش تاثير گذاري حکومت از طريق استخدام افرادي حرفه اي وگماردن آنها بر سر مسئوليت هاي ويژه ندارم. اما آنچه مرا نگران مي کند اين است که ما هم اکنون بخشي از مهمترين و حساس ترين مسئوليتها در حکومت همچون بازجويي
از مظنونان، تامين امنيت و توسعه دموکراسي را بدست اين گونه گروه ها داده ايم.
واقعا جاي نگراني است که ما در مسيري قرار گيريم که هر روز بخش مهمتر و بزرگتري از حاکميت را بدست کنتراتچي‌ها بدهيم و آنگونه که استنگر مي‌گويد
در چنين شرايطي پول است که دست به دست مي شود و در نهايت امنيت ملي به
دست فراموشي سپرده خواهد شد و در نهايت بايد در انتظار سوء استفاده و فساد
باشيم.
نتايج تحقيقات استنگر نشان مي دهد تنها در سال 2008 بيش از 80 درصد بودجه وزارت امور خارجه به خارج از درب هاي اين وزارت خانه و براي عقد قرارداد با کنتراتچي‌هاي امنيتي اختصاص يافت. براي مثال مهمترين حامي نظامي ارتش آمريکا
در عراق موسوم به KBR بيش از 17 هزار استخدامي در اين کشور دارد.
ارتش آمريکا در حال حاضر درگير پروژه سنگين ملت سازي در افغانستان است تا بتواند حاکميت معيوب اين کشور را به سمتي سوق دهد که از گزند طالبان بدور
باشد. شخصا در صورتيکه ما متحداني واقعي در سطح جهان داشتيم که حاضر بودند
در اين کشور به ما کمک کنند، به دورنماي اين پروزه بسيار خوش بين تر مي شدم.
اما واقعيت اين است که ما چنيني متحداني نداريم. افکار عمومي اروپا از اين جنگ حمايت نمي کند و دوستان اروپايي ما حاضر نيستند به اندازه کافي سرباز به افغانستان بفرستند. در واقع سطح اين همکاري ها تا اندازه اي نيست که بتوانيم براي آنها کارت همکاري دائم در افغانستان صادر کرد. ما با استخدام نيروهاي امنيتي خصوصي در واقع اتحاد راهبرديي، دفاعي، سياسي، نظامي را جعل کرده ايم.
ما با استخدام اين نيروها جاي انگيزه، وطن پرستي و استقلال را با منفعت طلب و در يک کلام پول عوض کرده‌ايم.